Commissaris Marc

Soms blijken wonderkinderen helemaal geen wonderkinderen te zijn en niet meer dan een op een vuil wit konijn lijkend wezen dat per toeval in de hoed van de goochelaar was beland.

13 juni 1999. De liberalen gaan lopen met de verkiezinszege en maken voor het eerst dezelfde grote winsten als waarmee hun traditioneel kiespubliek der industriëlen jaarlijks gaat lopen van zijn goedgelovige kleine beleggers, arbeiders en klanten.
De - toen nog geplande, de nu nooit uitgevoerde - grote hervormingen stonden op til en Marc Verwilghen zou in ware Rode Ridder-stijl het departement van Justitie gaan hervormen. Justitie zou vlotter, rechtvaardiger en dichter bij de mensen komen.

Het departement misschien wel, de minister alvast niet. De grootste gevangenis van het land (Brugge) bezocht de minister voor het eerst drie weken voor de verkiezingen na 4 jaar ministerschap; maar wie maalt er nu om een aantal gevangen, toch niet wezenlijk voor justitie? Proberen te veranderen, dat zou het vooral blijken te zijn.
Veranderingen waarvan we ons alleen nog de saga rond de juridische regeling van het drugsgebruik kunnen herinneren. Hoe Marcske plots net in bijna volle verkiezingsstrijd op zijn eentje het rechtsliberale en linksliberale standpunt in ware tsjevenstijl aan elkaar wou knopen.

Het Europees visserijbeleid was er destijds nog niet op afgestemd, maar het Verwilghen-visje moest andere wateren opzoeken gezien er te grote, sierlijke, naar Japanse vissen-neigende mastodonten met allures tot het opklimmen tot de klasse der zoogdieren rondzwemden in de Oost-Vlaamse wateren.
Onder de druk van Guy, Herman & Karel trok Marc met zijn surfplank (enkel als hobby, als 't warm is) naar de lager gelegen gebieden des Vlaanderenlands om zijn vrouw terug naar moeder te brengen in het Knokse achterland en om er van te dromen ooit het Graafschap Lippens in te palmen.

Maar het blauwe verhaal der liberalen begon langzaam, doch zeker en ernstige vormen van metaalmoeheid te vertonen. Maar Kapitein, toon nimmer dat uw schip aan het zinken is en houdt uw scheepslieden aan boord, dan geloven uw passagiers dat alles vlot vaart. En zo blijft Marc in de regering, want hem er op een onverantwoorde manier uitdumpen zou de barsten in de blauwe propaganda in de verf zetten.

Dus moet er worden gezorgd voor een plaatsje voor Verwilghen waarvan dat hij op termijn zelf gaat beginnen denken dat het een promotie is; maar zo veel moeite lijkt hij daar niet mee te hebben, de recente geschiedenis indachtig.

Voor postje na postje heeft men de man die de Belgische politiecommissarissen eens een duchtig lesje wou leren opgegeven als valabele kandidaat: Hoog Commissaris voor de Vluchtelingen bij de Verenigde Naties en nu Commissaris voor de rechten van de mens bij de Raad van Europa.

Zolang er niet geraakt wordt in de filosofie dat departementen buitenlandse zaken de voorkeur geven aan competentie zal Marc nooit uit onze regering worden weggepromoveerd. Tenzij er een of andere koehandel zal worden georganiseerd waarbij Verhofstadt hemzelve een dossier tegen zijn zin zal goedkeuren en in ruil Verwilghen zal kwijtspelen.
Het is met pijn in het hart dat we het moeten toegeven, maar misschien maakt hij wel nog een kans binnen een Europese instelling. Want die zijn in sommige gevallen niet meer geworden dan een dumpplaats voor versleten nationale politici die snel op een menswaardige manier van het toneel moeten worden gevoerd. En dan maar klagen dat de internationale instellingen aan bloedarmoede lijden. Schande!

Maar ondertussen zitten wij er wel mee.