De rede van de bekwaamheid

MARC VERWILGHEN.

Nee, we gaan er geen robbertje partijpolitiek gekissebis van maken. Een gevaar dat wel steeds om de hoek schuilt wanneer media over iets gaan berichten in een land waarin het geheugen van het leeuwendeel van de politici niet verder reikt dan de jongste uitgave van hun favoriete krant.

Het lijkt alsof het moet geleden zijn van het Congres van Wenen (1815) dat de ogen van onze Vlaamse journalisten van onder hun kerktoren weg weids nog eens naar Frankrijk waren gericht; de verwijten na het referendum over de Europese Grondwet buiten beschouwing gelaten.

De Raad van Europa – met zetel in Straatsburg – kan dan ook alleen maar op enige aandacht rekenen binnen de Vlaamse pers wanneer er nog eens geheel toevallig een landgenoot kans maakt een plaatsje hoger te schuiven op de protocollaire lijst van de eminente organisatie. Wat dan ook opvalt in de berichtgeving. Geheel niet op de hoogte zijnde van wat er zou kunnen afspelen in de internationale sfeer wordt elke beslissing of (persoonlijke) overweging herleid tot dorpspolitiek – hoogstwaarschijnlijk om toch maar een kolommetje te kunnen schrijven. Soms lijkt het alsof journalisten hun eigen schrijfsels of deze van collegae niet volgen; of vertrouwen ze de waarde van hun eigen pennevruchten niet omdat ze weten hoe ze tot stand komen? Zoals vele dokters hun collegae in tijden van nood ook met een klein vertrouwen tegemoet gaan?
Andreas Kinneging zei eerder dit jaar in Knack:

Journalisten zijn vaak eenvoudige mensen, met een helder en eenvoudig wereldbeeld. Omdat ze alles graag op een rijtje hebben, gooien ze totaal ongelijksoortige grootheden in hetzelfde busje - deksel erop, eens flink rommelen en dan komt er iets uit waarvan ze denken: nou, zo zit het ongeveer in mekaar. Helaas is hun conclusie dan gewoon een verzinsel. [Andreas Kinneging]

Zo ook de reactie afgelopen week op de steunbetuiging van Luc Vandenbrande (EVP) aan de kandidatuur van Marek Antoni Nowicki voor de het vacante ambt van commissaris voor de rechten van de mens. Bijna alle krantencommentatoren drijven mee op de tonen van de zelfgenoegzame VLD-mandatarissen die zoals immer het medeleven van ieder verwachten maar dat nooit zelf aan de dag leggen. Luc Vandenbrande pleegt landsverraad door niet voor zijn grote Belgische blauwe kameraden te kiezen! Wij Belgen die in onze eendracht altijd de macht hebben gevonden hebben er een dissident bij.

Plots duikt daar uit het niets een ongeschreven regel dat landgenoten elkaar ten alle tijde moeten steunen om een positie te kunnen bekomen. Waarbij de zinsnede '... als deze aan het gezochte profiel voldoet...' vaak wordt vergeten.

En dat is Marc Verwilghen helemaal niet. Wanneer de motivatiebrief en het curriculum vitae van onze Minister van Economie, Energie, Buitenlandse Handel en Wetenschapsbeleid en dat van de Poolse kandidaat naast elkaar worden gelegd komt dat over als respectievelijk dat van een kandidaat jobstudent en een hoogleraar.

De gewezen advocaat heeft zich toegelegd op grote mensenrechtenkwesties binnen het strafrecht aan de balie van Dendermonde! Gevolgd door een grote ministeriële carrière waarin verschillende grote wetten op de mensrechten het levenslicht zagen én... een actieve focus op mensenrechten als minister van Economie (??!!).
Ware het niet dat men Guy Verhofstadt ooit zelf heeft verweten de hulp van Frans Verleyen nodig te hebben gehad voor het schrijven van zijn burgermanifesten toch kan het opgepoetste curriculum van Verwilghen nergens anders dan op het kabinet van de Premier zijn opgesteld. Het voluntaristische dynamisme van Verhofstadt, om Verwilghen de laan uit te sturen, doorspekt het ganse document. "Maar Marc, ge zijt toch 25 jaar advocaat geweest, schrijft dat er maar bij; en als minister van Economie hebde gij toch ook nog altijd graag met de Afrikaantjes gedanst? Schrijft maar op!" moet het ongeveer hebben geklonken.

De Poolse tegenkandidaat neemt in tegenstelling tot Verwilghen de moeite om zich voor te stellen op een eigen website en bovendien in drie talen en heeft meer dan 25 jaar echte ervaring op het vlak van mensenrechten. Nowicki, met een enorme talenkennis, was ombudsman voor Kosovo, volgde het prestigieuze programma omtrent mensenrechten aan Harvard University, heeft tal van publicaties op zijn conto, kent de persoonlijke praktijkervaring uit het Poolse "Solidarności"-tijdperk en... heeft een programma!

Dat Vandenbrande voor Nowicki heeft gekozen siert hem. In zijn positie zou ik evenmin met een gerust hart kunnen slapen gaan met de gedachte in het achterhoofd dat de competentie van een internationaal erkende expert zou worden genegeerd voor partijpolitieke spielerei. Het uitroepen van de EVP-fractievoorzitter in de Raad van Europa tot verliezer van de week door de krant De Standaard dit weekend was dan ook laag bij de gronds. De in andere tijden luidkeels roepende hardcore democraten vonden dat Vandenbrande alles moet doen om Verwilghen uit de regering te krijgen. Omdat dan Dedecker zou vervangen, de PS/sp-a daarvan eczeem krijgen en VLD/MR ruilen voor CD&V/cdH, Leterme premier zou worden en Vandenbrande minister-president van Vlaanderen.
Help! Welke scenario's zullen de journalisten nog uit hun duim trachtten te zuigen? Het lijkt alsof de mannen en vrouwen zijn blijven steken in hun fictieve waarzeggerij over 2025.
Jongens, de zomer is over!

Marek Antoni Nowicki en Europa verdienen het, hoe graag men Verwilghen ook bij het politieke GFT zou plaatsen.