Commissaris Marc

Soms blijken wonderkinderen helemaal geen wonderkinderen te zijn en niet meer dan een op een vuil wit konijn lijkend wezen dat per toeval in de hoed van de goochelaar was beland.

13 juni 1999. De liberalen gaan lopen met de verkiezinszege en maken voor het eerst dezelfde grote winsten als waarmee hun traditioneel kiespubliek der industriëlen jaarlijks gaat lopen van zijn goedgelovige kleine beleggers, arbeiders en klanten.
De - toen nog geplande, de nu nooit uitgevoerde - grote hervormingen stonden op til en Marc Verwilghen zou in ware Rode Ridder-stijl het departement van Justitie gaan hervormen. Justitie zou vlotter, rechtvaardiger en dichter bij de mensen komen.

Het departement misschien wel, de minister alvast niet. De grootste gevangenis van het land (Brugge) bezocht de minister voor het eerst drie weken voor de verkiezingen na 4 jaar ministerschap; maar wie maalt er nu om een aantal gevangen, toch niet wezenlijk voor justitie? Proberen te veranderen, dat zou het vooral blijken te zijn.
Veranderingen waarvan we ons alleen nog de saga rond de juridische regeling van het drugsgebruik kunnen herinneren. Hoe Marcske plots net in bijna volle verkiezingsstrijd op zijn eentje het rechtsliberale en linksliberale standpunt in ware tsjevenstijl aan elkaar wou knopen.

Het Europees visserijbeleid was er destijds nog niet op afgestemd, maar het Verwilghen-visje moest andere wateren opzoeken gezien er te grote, sierlijke, naar Japanse vissen-neigende mastodonten met allures tot het opklimmen tot de klasse der zoogdieren rondzwemden in de Oost-Vlaamse wateren.
Onder de druk van Guy, Herman & Karel trok Marc met zijn surfplank (enkel als hobby, als 't warm is) naar de lager gelegen gebieden des Vlaanderenlands om zijn vrouw terug naar moeder te brengen in het Knokse achterland en om er van te dromen ooit het Graafschap Lippens in te palmen.

Maar het blauwe verhaal der liberalen begon langzaam, doch zeker en ernstige vormen van metaalmoeheid te vertonen. Maar Kapitein, toon nimmer dat uw schip aan het zinken is en houdt uw scheepslieden aan boord, dan geloven uw passagiers dat alles vlot vaart. En zo blijft Marc in de regering, want hem er op een onverantwoorde manier uitdumpen zou de barsten in de blauwe propaganda in de verf zetten.

Dus moet er worden gezorgd voor een plaatsje voor Verwilghen waarvan dat hij op termijn zelf gaat beginnen denken dat het een promotie is; maar zo veel moeite lijkt hij daar niet mee te hebben, de recente geschiedenis indachtig.

Voor postje na postje heeft men de man die de Belgische politiecommissarissen eens een duchtig lesje wou leren opgegeven als valabele kandidaat: Hoog Commissaris voor de Vluchtelingen bij de Verenigde Naties en nu Commissaris voor de rechten van de mens bij de Raad van Europa.

Zolang er niet geraakt wordt in de filosofie dat departementen buitenlandse zaken de voorkeur geven aan competentie zal Marc nooit uit onze regering worden weggepromoveerd. Tenzij er een of andere koehandel zal worden georganiseerd waarbij Verhofstadt hemzelve een dossier tegen zijn zin zal goedkeuren en in ruil Verwilghen zal kwijtspelen.
Het is met pijn in het hart dat we het moeten toegeven, maar misschien maakt hij wel nog een kans binnen een Europese instelling. Want die zijn in sommige gevallen niet meer geworden dan een dumpplaats voor versleten nationale politici die snel op een menswaardige manier van het toneel moeten worden gevoerd. En dan maar klagen dat de internationale instellingen aan bloedarmoede lijden. Schande!

Maar ondertussen zitten wij er wel mee.

België & de taxi

Of nummer 59 in China ook algemeen gekend staat als 'Babi-Pangang met rijst' zou ik niet weten, maar ik vermoed dat het begrip 'meeneem-chinees' wel nog een iets exotischere connotatie zal hebben. Wat de Chinezen zeker in grote getale hebben meegenomen (of opgedrongen gekregen) hebben bij het Koninklijke bezoek aan het immense land was een DVD met een promotiefilmpje over België. Een technisch mooi filmpje, met hier en daar wel eens een achterhaald ongepast chauvinisme, een Vlaamse invalsoek en mooie muziek.

Een mens moet iets doen om zijn land bekend te maken. Niet alleen in het Verre Oosten, maar ook in eigen land. Het filmpje wordt dan ook aan de Belgische bevolking tentoon gesteld in al haar landstalen én het Chinees; want het Nederlands is voor Chinezen Chinees. (jawel!) (http://video.belgium.be)

Ondertussen ontsnapt het filmpje niet aan de kritische blik van Vlaanderen, want daarvoor zijn we Vlamingen, niet?
LVB.net merkte al een schoonheidsfoutje op in de Nederlandse commentaar. 'België is één van de grootste exporteurs, mondiaal per hoofd, van de bevolking'. We exporteren zowaar onze bevolking.

Maar het filmpje lijkt ook te zijn samengesteld op een kantoor van een creatieveling met Woestijnvis-allures. De man wordt op de luchthaven van Zaventem keurig opgewacht door een taxi-chauffeur die hem naar de Brusselse binnenstad brengt.
Enkele ogenblikken later komt ergens aan het Koninklijk Paleis, aan het bij zonnig weer prachtige Warandepark, dezelfde taxi de man ophalen.

Mooi. Maar het is België niet. De regelgeving op taxi's is een gewestelijke materie*.
En omdat elke regio zijn taxi-chauffeurs waardig in de watten wil leggen mogen alleen de taxi's uit het eigen gewest mensen vervoeren.
Oftewel, wanneer een Vlaamse taxi een passagier van Zaventem naar het Brussels-Hoofdstedelijk-Gewest brengt moet zijn bolide zonder passagiers terug naar het Vlaamse land trekken. En vice-versa.
De toerist uit het filmpje is in werkelijkheid wel eens een verbouwereerde toerist die taxichauffeurs verwijt hen niet te willen oppikken... en de chauffeur die wel eens durft vals te spelen riskeert zijn bron van inkomsten in beslag te zijn genomen.
( zie ook Het Laatste Nieuws 18/7/2005)

Normaal? Nee!

Ach, eerder dit jaar stond ik bijna alleen op de '3de internationale conferentie over het federalisme' met het idee dat federalisme een organisatievorm van de Staat moest zijn om de noden van de mensen zo goed als mogelijk te verwezenlijken.

*(en in Zaventem zelfs in grote mate een autonomie voor de Burgemeester)

Internationale Handel.

Gedachtengang op een zonnige maandagmiddag

Onze varkens worden gevoed met Zuid-Amerikaans voer. Wij hebben hun mest.

Die varkens worden naar Italië gebracht. Daar wordt er ham van gemaakt. De ham komt naar ons.

Wij hebben de mest.

Als je het aan mij vraagt...


2005 is trouwens het jaar dat de geschiedenis in zal gaan dat er terug méér inwoners waren dan varkens in West-Vlaanderen. Iemand een idee wat 't verschil is tussen die twee?

de S van Espresso

Het moet halverwege de vakantiemaand juli zijn geweest dat Espresso (de krant voor mensen die geen krant lezen) uit de winkelrekken verdween.

Wat er met de journalisten van het krantje is gebeurd weet niemand. Maar persoonlijk sluit ik een coup op haar moederkrant 'De Standaard' niet uit. Ware oudermoord.

Op menig redactievergaderingen van 'De Standaard' moet het door de strot zijn geduwd dat de krant een te ouwbollig imago zou hebben bij de jongere generatie van lezers. 'Zij vormen de toekomst van de verkoop van de krant' en 'zij bepalen het beleid van de toekomst' hoor ik Peter Vandermeersch al snersen. 'Vlotter die handel'.

Het lijkt er steeds meer en meer op dat we binnenkort geen kranten meer zullen lezen, maar kijken. De hoofdredacteur zal nietsvermoedend beetje bij beetje zijn plaats afstaan aan de art-director. Grotere foto's, blitse titels en - vooral? - veel luchtigheid.

Wanneer er ooit een bundel zomerexemplaren 2005 zullen worden ontdekt over honderd jaar bij een verwoede verzamelaar, wiens erfgenamen het huis zo snel mogelijk willen leegroven, zal men de hoop koesteren een nieuwe reeks Nostradamus-werken te hebben gevonden. In 2005 dacht men dat in 2025 alles verkeerd zou lopen. Van bioscopen tot de oudere bevolking, voor niets had men een graantje respijt.

In de komkommertijd bestaat de kunst er in om nieuws te maken; wat ze bij 'De Standaard' wel écht letterlijk nemen. Wij journalisten zullen de ongeletterde massa eens tonen hoe het er in het echte leven aan toe gaat. Wij maken het nieuws van de toekomst!
Nee, de ruimte die de zomermaanden ons biedt om eens wat meer aandacht aan kunst & cultuur te besteden, om diepgaande interviews te publiceren, om een column te schrijven die eens meer dan 1/4 van een pagina mag zijn... daar doen we niet aan mee.
Het ganse jaar kankeren dat Europa (of zovele andere dingen) nooit in de pers komen. Maar zelf eens wat in de aandacht brengen: daar doen we zeker niet aan mee.

Leve het non-nieuws! Vlaanderen kent maar één onafhankelijk degelijk onderbouwd medium in een (klein) land waar de journalisten te dicht bij alles betrokken zijn. Lang leve De Tijd!

Vele jongeren zijn nog op zoek naar een échte krant met meerwaarde, achtergrond en analyse. Ondertussen blijft het leven in 2025 waar we lezen hoe blij we mogen zijn dat we verlost zijn van de string en het overlijden van Miss Ellie Breaking News is.
(het stond er allemaal in!)


[Over die carrièreplannende journalisten zal ik mij later wel eens niet kunnen inhouden.]

Psychiatrie?

foto : Kristian Kolind
werk: !What If?, London

Nog een technische mededeling. Indien u streeft naar een streling van het oog kan u deze blog best lezen/bekijken met mozilla/firefox. Aan de vlekken op de header in IE proberen we snel iets te doen in andere tijden.

Mise-en-scène

Omdat ik u niet altijd met mijn oeverloos gezwam wens lastig te vallen post ik graag wat van andere bodem. Tenzij u voor dat gezwam kwam - het zou mij verwonderen.

Eerste lezing uit: inleiding brochure 2005-2006 Kaaitheater

Mise-en-scène

In de trouwzaal van een gemeentehuis hebben een vrouw en een man elkaar net het jawoord gegeven. De bruidegom begint behoedzaam de ring aan de vinger van de bruid te schuiven. Maar de vriend van het jonge paar, die als fotograaf de plechtigheid verslaat, maakt plots wanhopige bewegingen: zijn filmrolletje is op; hij zal het moment suprême niet kunnen vastleggen. Iedereen lacht. De bruidegom schuift de ring terug van de vinger van zijn bruid. Als de fotograaf weer paraat is, wordt het ritueel overgedaan. Iedereen tevreden. Het beeld van de gebeurtenis krijgt voorang op de gebeurtenis zelf: de kopie primeert op de werkelijkheid. Maar de foto die straks in het album prijkt, beeldt niet de gebeurtenis af, maar de herhaling, het naspelen ervan. De gebeurtenis is 'theater' geworden.
Meer dan ooit tevoren in de geschiedenis is onze kijk op de werkelijkheid een 'tweede' kijk, een gemediatiseerde blik. We nemen de wereld waar doorheen een frame. Maar vaak weten we niet welk frame dat is, noch wie het heeft geplaatst. En daardoor zijn we niet zeker wat we zien.
Theater is historisch gesproken altijd de plek van de illusie geweest, van de schijn, van het in-beeld-zetten, het trompe-l'oeil. Vreemd genoeg - of niet! - zijn heel wat podiumkunstenaars vandaag bezig met het ontmaskeren van de schijn waarmee we geconfronteerd worden in de reclame, op de televisie, in de 'grote' politiek maar evenzeer in onze eigen 'kleine' levens van elke dag.
De parade vertelt in De Habsburgers het verhaal van de Oostenrijkse keizerin Sisi. Daarbij wordt tegelijk Romy Schneider ten tonele gevoerd - is het niet aan haar dat we altijd het eerst denken als we het over Sisi hebben? - en daarmee wordt duidelijk dat onze kijk op Sisi van meet af aan ook al een getheatraliseerde kijk is.
Aleksandr Petlura laat in zijn performances zien hoe het Sovjetcommunisme aan de hand van voorwerpen en kledij gestalte gaf aan de socialistische maatschappij.
[...]
(Deze) kunstenaars doen dit niet vanuit een artistieke strategie die om zichzelf draait. Het zijn uitingen van hun maatschappelijk en politiek engagement. Zij uiten zich niet in slogans, maar doorheen hun werk.
Zij doen dat in theater, dat wil zeggen op een plek waar mensen op een bepaalde dag op een bepaald uur samen komen en samen iets beleven. Ook die plek maakt deel uit van een mise-en-scène; infrastructuur en scenische opstelling bepalen onze blik. Het levert een ervaring op die tegelijk gemeenschappelijk is én individueel gekleurd blijft.
Dat is de inzet van een theater in een tijd waarin we niet goed meer weten wie we zijn, waar we zijn en hoe dat gekomen is.

tekst: Kaaitheater; inleiding brochure 2005-2006; Johan Reyniers, Petra Roggel & Marianne Van Kerckhoven - http://www.kaaitheater.be/

Feest

De mens kwam op de wereld en vond uit - het lijkt wel de inleiding van een zoveelste 'managment on innovation' handboek.
Zo ook de liefde; omdat het hard te geloven is dat het nieuwe leven ontstaat uit het samenbrengen van vocht. Laat ons een verhaal ervan maken want zolang we de waarheid niet uitspreken bestaat ze niet.

Ook hier nieuw leven te bespeuren. Mijn blog heeft - weliswaar zonder enig vocht - de weg naar het internet teruggevonden. Mijn wensen blijven nog steeds dezelfde als bij mijn eerste post.

Verwacht niet te veel van de auteur van dit stuk, evenmin verwacht hij veel van u.

De skyblogs van vroeger (http://frederiek.skyblogs.be) werden hier in bepaalde mate overgenomen.

Weest welkom, gast. Zet u neder.

Vaarwel nationale trots (skyblogs)

1 juli 2005

Geen melancholie. Noch blijheid. Geen verborgen verdriet voor een terziele gegaan Belgisch sterkstaand symbool. Binnenkort zeg ik geen tot ziens, maar vaarwel. Vaarwel aan 'skynetblogs' van BELGACOM, ooit de nationale trots des vaderlands in het volstouwen van de aarde met kabels. Iedereen werd met iedereen in contact gebracht volgens het algoritme van Prim. Owee. De laatste dagen kende deze blog een vrij grote inactiviteit waartijdens ik mij heb kunnen bezinnen en wat heb kunnen lezen. (The Economics of Innocent Fraud, J.K. Galbraith, Islam en Christendom, het onmogelijke gesprek?, Urbain Vermeulen en een herlezing van Kroniek van een aangekondigde dood, Gabriel Garcìa Marquez)

De bekendheid van deze blog beperkte zich tot de personen die zich gedurende een kleine week hebben aangemeld op MSN en de voyeuristische SKYblogs bezoekers.

Maar binnenkort verhuizen we. Niet naar een ander werelddeel waar extreme hongersnood of extreme calorieke voeding wordt geconsumeerd. (Het blijft overigens wachten op de uitvinding om het vet van de rijke Westerlingen uit te zuigen en in te spuiten bij de arme Zuiderlingen om hun wat meer pak te geven.) Deze opmerking is grappig bedoelt vooraleer deze bijna laatste blog op deze pagina wordt overspoeld door extremiteiten in het politieke spectrum.

Maar we verhuizen van webplek met in het achterhoofd een waarschijnlijk nooit te realiseren betere vorm van blog. U weze gewaarschuwd en zal via deze weg op de hoogte worden gehouden. I'll be back... and I know what you will do next summer.

'De achtergestelde regio Limburg' (skyblogs)

25 juni 2005

Op 20 mei 2005 maakte de Vlaamse Regering - op voorstel van Bert Anciaux - bekend impulssubsidies toe te kennen aan duurzame culturele initiatieven in de perifere regio Limburg om de noodzakelijke inhaalbeweging op cultureel vlak op gang te brengen en te stimuleren. (sic!)
Daartoe kent ze 21 organisaties werkmiddelen toe... met als hekkensluiter: Rimpelrock Hasselt.

Ook dit jaar zou het fonds zijn vernieuwing bewijzen (wat normaal een voorwaarde zou zijn voor een dergelijke impulssubsidie), weinig vernieuwing is er niet aan. Een SP-a*spirit minister kent een subsidie toe aan een vereniging die door een SP-a*spirit politicus wordt gedreven naar aanleiding van de verheerlijking van een SP*a-spirit politicus zoals het bleek te zijn geweest in het verleden. Niets fout aan zegt u? Vorige jaren adviseerde de commissie die de impulssubsidies begeleidt dat het evenement niet meer in aanmerking komt voor het bedrag dat door de minister werd goedgekeurd.

Pukkelpop staat niet op de lijst. Jongerencultuur hoeft niet gesponsord te worden; die hebben wél geld waarschijnlijk terwijl arme opa's en oma's er vorig jaar amper 5 euro moesten voor over hebben... Klein detail: de infrastructuur van het evenement voor "mensen met meere ervaring" zou - bovenop de subsidie - worden verzorgd door de Vlaamse Overheid. In ruil daarvoor is er een dokter en verplegend personeel aanwezig op het event (!) Allen daarheen!

Er staat geen opera op de impulssubsidielijst of hoe wel degelijk elke vorm van cultuur wordt gesponsord door een Vlaamse Overheid. Als we de opera-subsidiering in vraag stellen, waarom niet de subsidies voor 50 000 kapitaalkrachtige "bejaarden"?

It's all about the money! (skyblogs)

25 juni 2005


16 en 17 juni zeggen u hoogstwaarschijnlijk niets meer, tenzij u er toen geboren bent. Maar bijna twee weken geleden deed het verzet van Blair de nachtelijke onderhandelingen over de meerjarenbegroting van de E.U. in het strop lopen. De man had schrik voor de tabloids en ander media-allegaartje die hem rauw lusten nu de man de verkiezingen won met een sterk verlies. Om zijn eigen vel te redden kon hij er wel dat van 24 andere lidstaten mee besmeuren.
De naar het schijnt tragische taferelen van onderhandelaars uit de nieuwe lidstaten die hun centen aan Blair opofferen om tot een akkoord te komen ten spijt. Het mocht niet zijn. Maar ondertussen zullen de media opnieuw wel ergens een ander akkoord tegenhouden door één of andere politicus met opportunistische trekjes in zijn hemd te willen zetten.

Maar los daarvan zit de EU nog steeds zonder (nieuwe) meerjarenbegroting. Er zijn ongetwijfeld problemen met de budgetten in de Europese Unie. Het instandhouden van het landbouwmechanisme dat ongeveer de helft van het budget opslorpt zouden we in twijfel moéten durven trekken. Maar niet alleen de besteding van de inkomsten ook de vaststelling van inkomsten zelf.
Kan de Europese Unie haar rol spelen als staat zonder middelen? Het gekibbel over de begroting en de vele andere die komen zou misschien kunnen geholpen worden door een belasting, een Europese belasting.
We hebben er genoeg in België (en de andere lidstaten) die we naar Europa kunnen brengen.

Omdat een Staat zonder middelen geen Staat is, of is het net dat wat sommigen willen?

Inge & Bertje (skyblogs)

22 juni 2005


"Vervotte, die moet nog niet lang geleden aan moeders borst zijn onttrokken" moet Leterme hebben gedacht toen hij op zoek was naar een minister voor gezin. Inge lijkt het met haar gezin best wel te kunnen vinden met de Jeugd, of althans met de Jeugd van Bert Anciaux. Samen maakten ze deze avond bekend (VRT) dat voortaan de kinderopvang (nog meer) aftrekbaar wordt. Op een moment dat ouders staan te drummen op een lijstje te bemachtigen om gepaste kinderopvang te vinden en een parlement dat dergelijke toestanden aan de kaak stelt gaan de ministers... de vraag naar kinderopvang stimuleren!

Iets doet me vermoeden dat het koppel ministers niet echt bezorgd was om de vrijetijdsbesteding van de jeugd maar het kiesvee - of het electoraat zoals geleerden de ongeletterde massa graag eufemistisch voorstellen - een geschenkje brengen om de grote kost die ze jaarlijks aan kinderopvang dragelijker te maken. Draaglijk zal de zoektocht niet zijn over enkele jaren wanneer ons fiscaal recht zal verworven zijn van dergelijk politiek gesjachel waardoor een kat er zijn jongen niet meer zal vinden.

Maar de pijn in het hart zal pas voor later zijn. Wanneer de kinderen die nu staan te huilen in belastingaftrekbare crèches volgroeid zullen zijn en er geen werk voor hen zal zijn. Omdat een overheid nu de korte termijn nutteloosheid verkiest boven lange termijnvisie.

De natuur overwint de mens (skyblogs)

22 juni 2005

22 procent. Tot die categorie van de bevolking hoor ik. Althans als ik Readers Digest mag geloven. Uit een enquête blijkt dat ik niet alleen sta in deze wereld met mijn frustraties van de afgelopen dagen. Wanneer het zonlicht aan de hemel verschijnt vormt dat voor velen niet alleen het einde van een donkere tunnel in het terugvinden van hun levenslust. Het lijkt ook het startsein te zijn om 'marcellekes' en ander weinig gestofte kledij boven te halen. Opeens lijkt de opvoeding waar menig (groot)moeder voor heeft gestreven helemaal te mogen aan de kant worden gezet in de tentoonstelling van het lichaam. Inclusief opwellend krullend borsthaar, zwangerschapsstriemen en versieringen allerhande.
Millenia lange pogingen om de natuur te overwinnen worden dezer dagen verbeurd verklaard door deze kortstondige piek van zonlicht. De mens lijkt niet meer te doen dan te plooien naar de grillen die zich aan hem aanbieden.
Niet dat ik niet tegen het bloot zou kunnen, maar het moet nog steeds esthetisch (ethisch?) verantwoord zijn. Iedereen doet maar zegt men. Vrijheid blijheid, maar de anderen moeten er wel op kijken.

Publieke Bevestiging

Terwijl de warmte van de afgelopen dagen mij ervan weerhoudt het ledikant in te duiken om mij over te geven aan de plooien van de nacht lijkt het onmogelijke te zijn gebeurd. Voor zover ik mij mijn bestaan kan herinneren heb ik nimmer de nood gevoeld aan één of andere vorm van publieke bevestiging door het tentoon stellen van mijn ganse leven op een of andere duistere plaats op het internet. Ziehier nu. Wie weet wat hiervan komen kan.
Laat ons hopen dat dit niet de achterbuurten van het internet worden.